زندگی روی خط تعادل

باید اینقدر بنویسم که ملکه ذهنم بشود. صبر مهمترین خصوصیت مومنین است. گاهی این صبر آرامش با طمانینه است گاهی سکوت گاهی تلاش در آرامش برای تغییر شرایط سخت.

یه متن بلند نوشتم براش. همه دلخوریهام رو گفتم. متنش گزنده بود. دوست داشتم باشه. دوست داشتم از خواب خرگوشی بیدار بشه. اصلا دوست داشتم ناراحت بشه. قبل از اینکه دکمه سند را بزنم. یادم افتاد به آیه ای که همین چند روز پیش خوانده بودم: یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا اسْتَعینُوا بِالصَّبْرِ وَ الصَّلاةِ إِنَّ اللَّهَ مَعَ الصَّابِرینَ

کی وقتشه که از این آیاتی که مسحور زیباییشون می شم بهره ببرم. آیا الان وقتش نیست؟ خدایا من نمی دونم چطور رفتار کنم. نمی دونم حرفهام رو چطور بهش بزنم؟ چطور از ناراحتیهام بهش بگم؟ واقعا بلد نیستم راههای مختلفی را رفتم و نتیجه نگرفتم. اینبار صبر می کنم و نتیجه کارم را به تو می سپارم. خدایا من صبر می کنم اما نه اینکه از ناچاری و از زور بیچارگی باشه صبر می کنم تا تو راه درست را به من نشون بدی. تا تو یک نور هدایتی بر قلبهای ما بتابانی.خدایا کمکم کن و صبرم را بپذیر..............